استفاده از تست میکروآلبومین با کیفیت بالا توسط آنالایزر ایمونواسی فلورسانس فلورسانس در کل خون / سرم / پلاسما انسان

آزمایش سریع برای اندازه گیری میکروآلبومین در ادرار با استفاده از Fiatest ^TM آنالایزر ایمونواسی فلورسانس. فقط برای تشخیص حرفه ای آزمایشگاهی استفاده شود.

دفع مداوم مقادیر کمی آلبومین با ادرار می تواند اولین علامت آسیب کلیه باشد. در کلیه سالم ، آلبومین سالم معمولاً توسط گلومرولی فیلتر شده و لوله مجدداً جذب می شود ، به طوری که در ادرار به سختی قابل تشخیص است. با کلیه آسیب دیده این روند مختل می شود. اخراج آلبومین در محدوده 20 - 200 میلی گرم در لیتر به عنوان میکروآلبومینوریا مشخص می شود. با آزمایش میکروآلبومین چنین غلظت های کوچکی قبلاً با اطمینان به دست می آیند. به خصوص در مورد دیابتی ها نتایج مثبت می تواند به شروع نفروپاتی دیابتی باشد. بدون مداخله درمانی مناسب ، درصد بالایی از بیماران منجر به پیشرفت این عارضه می شوند. اخراج آلبومین بطور مداوم افزایش می یابد (= ماکروآلبومینوری) و سرانجام پس از چند سال در نارسایی کلیوی خاتمه می یابد ، که این امر دیالیز یا پیوند کلیه را اجتناب ناپذیر می کند. در ایالات متحده و اروپا دیابت عامل اصلی نارسایی کلیه در ترمینال است. یک مطالعه (DEMAND) که در سطح جهانی انجام شده است ، نشان می دهد که تقریباً. 41٪ از بیماران دیابتی نوع 2 دارای میکروآلبومینوری هستند. فراوانی میکروآلبومینوری با افزایش سن ، فشار خون و مدت زمان ابتلا به دیابت افزایش می یابد و هرچه نادرتر باشد ، قند خون بهتر تنظیم می شود. شیوع بالای این بیماری نشان می دهد که غربالگری سالانه میکروآلبومینوریایی برای بیماران دیابتی چقدر مهم است. برای افراد دیابتی نوع 1 ، اولین اندازه گیری ها معمولاً 5 سال پس از شروع بیماری توصیه می شود. برای افراد دیابتی نوع 2 غربالگری باید از ابتدای تشخیص به طور مستقیم شروع شود ، زیرا ناشناخته است ، چه مدت بیماری در حال حاضر وجود دارد.

تشخیص میکروآلبومینوریا نیز از اهمیت ویژه ای برخوردار است ، زیرا نه تنها می تواند اولین علامت نفروپاتی اولیه باشد بلکه نشانه ای از افزایش خطر ابتلا به بیماری های قلبی عروقی برای بیماران دیابتی نوع 2 است. افزایش عوامل دفع آلبومین می تواند به دلیل عوامل اضافی مانند فعالیت بدنی ، عفونتهای دستگاه ادراری ، فشار خون بالا ، نارسایی قلبی یا مداخلات جراحی باشد (علاوه بر این از ساختارهای کلیوی).

اگر افزایش اخراج آلبومین پس از حذف این عوامل از بین برود ، فقط به یک آلبومینوری گذرا مربوط می شود بدون هیچ دلیل پاتولوژیکی. از آنجا که اخراج آلبومین از روز به روز قابل توجهی متفاوت است ، حداقل 2 از 3 نمونه ادرار ، که در طی یک دوره 3-6 ماه جمع آوری شده اند ، قبل از تشخیص میکروآلبومینوری باید مقادیر آلبومین افزایش یافته را نشان دهند.