سارکوپنی، که با از دست دادن تدریجی توده و قدرت عضلانی مشخص می شود، یک نگرانی مهم در بیماران سرطانی، به ویژه کسانی که از لنفوم رنج می برند، است.این بیماری اغلب با کخکسی سرطان همراه است.بر اساس گزارش سازمان بهداشت جهانی، در سال 2020، حدود 18 میلیون مورد جدید سرطان در سراسر جهان گزارش شده است.با لیمفوم یکی از انواع شایعسارکوپنی ممکن است اثرات درمان سرطان را تشدید کند و منجر به پیش بینی ضعیف تر و افزایش نرخ مرگ و میر شود.

توسعه سارکوپنی در بیماران مبتلا به سرطان چند عامل است. عوامل شامل التهاب سیستماتیک، تغییرات متابولیک و کاهش فعالیت بدنی ناشی از بیماری است.علائم اغلب شامل خستگی استتحقیقات نشان می دهد که بیش از نیمی از بیماران مبتلا به لنفوم دچار سارکوپنی هستند.ارتباط با میانگین کوتاه تر نرخ زنده ماندن کلی10.5 ماه برای بیماران سارکوپنی در مقایسه با 34.3 ماه برای کسانی که بدون آن هستند.

تشخیص سارکوپنی به طور معمول شامل تکنیک های تصویربرداری مانند اسکن های سی تی است که ناحیه تقاطع عضلانی را ارزیابی می کند. متابولومیک سرم یکی دیگر از روش های در حال ظهور است.تجزیه و تحلیل نمونه های خونی برای تغییرات متابولیکی که نشان دهنده از دست دادن عضلات استدر یک مطالعه اخیر که در آن 83 بیمار مبتلا به لنفوم سلول B بزرگ شرکت کردند، از دست دادن عضلات قابل توجهی در اولین ماه پس از درمان سلول T CAR مشاهده شد، که بر نیاز به نظارت دقیق تاکید دارد.

اقدامات پیشگیرانه شامل حمایت تغذیه ای، آموزش مقاومت و استراتژی های مداخله اولیه برای کاهش کاهش عضلات است.درمان سارکوپنی نه تنها کیفیت زندگی را بهبود می بخشد بلکه نتایج درمان را نیز بهبود می بخشد، به خصوص در درمان هایی مانند درمان سلول های T CAR.

سارکوپنی یک چالش قابل توجهی برای بیماران لیمفوم است که بر اثربخشی درمان و زنده ماندن تاثیر منفی دارد.تشخیص علائم و اجرای استراتژی های موثر تشخیص و پیشگیری برای بهبود نتایج بیمار بسیار مهم است.تحقیقات در حال انجام برای کشف تعامل پیچیده بین سارکوپنی، سرطان و پاسخ های درمانی ضروری است و راه را برای افزایش مراقبت در آنکولوژی هموار می کند.