کورتیزول، که به عنوان "هورمون استرس" شناخته می‌شود، برای پاسخ بدن به استرس ضروری است و عملکردهای فیزیولوژیکی مختلفی را تنظیم می‌کند. با این حال، سطوح بالای کورتیزول طولانی‌مدت ممکن است منجر به مشکلات جدی سلامتی شود، از جمله سندرم کوشینگ، که با چاقی، فشار خون بالا، دیابت و افزایش خطر عفونت مشخص می‌شود. در سطح جهانی، سندرم کوشینگ سالانه تقریباً 10 تا 15 نفر در هر میلیون نفر را تحت تأثیر قرار می‌دهد که اهمیت آن را برای سلامت عمومی نشان می‌دهد.

سطوح بالای کورتیزول ممکن است ناشی از استرس مزمن، تومورهای آدرنال و اختلالات غده هیپوفیز باشد. غده هیپوفیز که اغلب به عنوان "غده اصلی" شناخته می‌شود، تولید کورتیزول را از طریق ترشح هورمون آدرنوکورتیکوتروپیک (ACTH) کنترل می‌کند. شرایطی مانند آدنوم‌های هیپوفیز می‌توانند باعث تولید بیش از حد ACTH و کورتیزول شوند. تومورهای آدرنال خوش‌خیم و بدخیم نیز می‌توانند منجر به افزایش سطح کورتیزول شوند. علائم کورتیزول بالا شامل افزایش وزن، به ویژه در شکم و صورت، نازک شدن پوست، کبودی آسان، تحریک‌پذیری و مشکل در تمرکز است که همگی می‌توانند به طور جدی بر کیفیت زندگی تأثیر بگذارند.

نظارت بر سطح کورتیزول برای مدیریت خطرات مرتبط با سلامتی حیاتی است. ارائه دهندگان مراقبت‌های بهداشتی معمولاً از آزمایش خون، آزمایش ادرار 24 ساعته و آزمایش بزاق برای اندازه‌گیری دقیق سطح کورتیزول استفاده می‌کنند. تکنیک‌های تصویربرداری، مانند MRI، می‌توانند به شناسایی تومورها در غدد هیپوفیز یا آدرنال کمک کنند. اقدامات پیشگیرانه شامل مدیریت استرس، ورزش منظم و تغذیه متعادل است. در صورت نیاز به کورتیکواستروئیدها، باید با احتیاط و تحت نظارت پزشکی استفاده شوند تا از افزایش بیشتر سطح کورتیزول جلوگیری شود.

به طور خلاصه، در حالی که کورتیزول برای پاسخ به استرس و متابولیسم ضروری است، سطوح بالا ممکن است عواقب جدی برای سلامتی داشته باشد. تشخیص و رسیدگی زودهنگام به کورتیزول بالا برای مدیریت موثر سلامت ضروری است.